Gewaarworden van verbondenheid

(fragment uit: Grote mensen doen alsof)

2010

Bij het schoolplein in Rotterdam ontmoette ik Antoinette voor de eerste keer. Ze stond met een fiets aan haar hand, net als ik, te wachten op haar zoontje. Fris en open gezicht, mooie bos donkerblonde krullen en rode lippen. Een van de andere moeders had me al over haar verteld. ‘Die moet je leren kennen, zo’n leuk mens. En ze komt ook uit Twente.’ We werden aan elkaar voorgesteld en raakten aan de praat. Haar Twentse tongval voelde direct vertrouwd en voor ik het wist ging het gesprek over de plek waar ze opgroeide, niet al te ver van mijn geboortegrond. Haar openhartige manier van doen was een verademing in het reservaat van Hillegersberg, waar veel draaide om uiterlijk vertoon en status. Voor iemand als ik, die het liefst in een spijkerbroek of comfortabele joggingbroek rondliep, voelde Antoinette als een gelijkgestemde, want ook zij moest niets hebben van blabla. We spraken dus direct af dat we binnenkort eens een wijntje moesten gaan drinken. Niet veel later kwam ik haar charmante echtgenoot tegen, een knappe – Italiaanse – medisch specialist. Hij deed me denken aan een combinatie van Dr. Ross, Andy Garcia en Prince. Die laatste omdat ‘de man’ - zo noemde Antoinette hem grappend - ook muzikaal en niet al te groot was. Er volgden vele gezellige borrels en feestjes met elkaar, een bijzonder gelukkige tijd. 

Muziek

Antoinette had me verteld dat haar man in een band speelde. Zelf zong ik ook al een paar jaar in bandjes en zo kwamen we op het idee om speciaal voor het schoolfeest een optreden voor te bereiden. Het werd een groot succes en van het een kwam het ander: we richtten een heel nieuwe band op met vier muzikanten inclusief haar man. Wekelijks werd er geoefend en na afloop gezellig een drankje gedronken. De band trad een paar keer per jaar op: met Koninginnedag op het leukste podium van Hillegersberg en op een aantal bedrijfsfeestjes. Hoewel Antoinette en ik totaal verschillende types waren, waren we dol op elkaar. Zij vond mij af en toe wat zweverig en ik haar soms oppervlakkig. “Ik ben niet van de praatgroepjes,” zei ze als ik een laagje dieper probeerde te gaan. Ik kan wel zeggen dat we echt goede vriendinnen waren geworden, inclusief kleine irritaties op zijn tijd. Bijna alles bespraken we, behalve dingen die haar echt raakten. Als het iets te serieus dreigde te worden dan werd ze meestal stil of lachte het weg.

Connectie

Maar ze is er helaas niet meer. Antoinette is overleden. Wat ik nooit zal vergeten zijn de vreemde voortekenen die ik kreeg in de maanden voorafgaand aan haar dood. We hadden gerepeteerd met onze band. Antoinette en ik stonden samen aan de bar, dat wil zeggen, zij stond iets te bestellen en ik keek naar haar en voelde zomaar een rilling door me heen gaan, terwijl ik ineens dacht: 'ze wordt heel ziek'. Die gedachte leek uit het niets te komen, maar had zo’n impact dat ik erover na bleef denken, hoezo ziek? Ik was het alweer vergeten tot een paar maanden later, toen mijn lief en ik voor het huis stonden van de vrienden bij wie we een etentje hadden met Antoinette en haar man.  Deze avond bleek de laatste keer, al wist ik dat toen nog niet. Ik keek door het raam naar de huiskamer en zag Antoinette daar zitten, alleen, in gedachten verzonken. Er schoot iets onaangenaams door mijn hoofd, gevolgd door een unheimisch gevoel. De avond verliep overigens heel gezellig en het onheilspellende verdween naar de achtergrond. Totdat ik een paar weken later van een gezamenlijke vriendin hoorde dat Antoinette ernstig ziek was geworden en dat ze, sinds ze het slechte nieuws had gekregen, bijna niemand meer zag. Ik probeerde telefonisch contact met haar te krijgen, maar dat lukte niet. Uiteindelijk vroeg ze me via de app of ik wat boodschapjes kon doen en dat deed ik met liefde. Zette de spulletjes voor de deur waar zij geld neer had gelegd, mijn god wat miste ik haar.. Uiteindelijk zagen we elkaar nog twee keer. De eerste keer was samen met een andere vriendin uit onze band. We dronken een kopje thee en spraken nauwelijks over de chemokuren. Antoinette droeg een pruik, deed opgewekt als altijd, maar het voelde niet zo. Het leven voelde ineens zo leeg, vreemd en onbegrijpelijk, ik voelde een angst in haar hele wezen en ik kon niets doen om haar te helpen. Heel af en toe kwamen er nog berichten maar het typen ging haar niet meer zo goed af, veel spelfouten, rare woorden en zinnen omdat ze geen energie had om de autocorrect te herstellen… korte bondige reacties die ik stuk voor stuk koesterde. Vlak voor ze overleed, ben ik voor een laatste keer bij haar langsgeweest om onze puppy te laten zien. Ze had al geen kracht meer in haar armen om mijn hondje vast te houden en zag er zo breekbaar uit. Mijn hart brak ter plaatse ook, want we wisten allebei dat het misschien wel een definitief afscheid was, maar erover praten was eng. Vaak denk ik nog terug aan dat moment. We deden allebei een beetje alsof, ook al voelde dat niet goed. Een paar weken later werd ik gebeld door de goede vriendin die het onvermijdelijke telefoontje van Antoinettes man had gekregen. ‘Het is zover, ze is overleden.’ Het was een koude grijze windstille winterse dag in maart, vlak voor 12 uur. Ik stond weer bij de school van mijn kinderen en voelde de rillingen over mijn lijf. De tranen kwamen vanzelf; zachtjes huilde ik, met de telefoon nog in mijn bevroren hand.

Droomketting 

Op de dag van de begrafenis werd ik wakker met een beeld van mijn blauwe leren jasje voor ogen. En terwijl ik nog half sliep, schoot me een gedachte te binnen: zou de ketting daar misschien in zitten? Wat was nou het geval, een jaar daarvoor had ik van Antoinette een mooie ketting gekregen, schitterend groen glas, op artistieke wijze gemaakt in Venetië, maar die ketting was ik dus al een tijdje kwijt. De dagen voorafgaand aan de begrafenis dacht ik voortdurend aan waar die ketting kon zijn. Ik had al overal gezocht maar kon hem nergens vinden. Na de ingeving op de bewuste ochtend sprong ik uit bed en liep naar de kast waar het blauwe jasje hing dat ik voor laatst had gedragen tijdens een optreden met de band. Ik voelde in de jaszak en ja hoor, daar was de ketting. Ik wist ook precies weer hoe die daar maanden daarvoor terecht was gekomen. In de pauze van het optreden was ik naar de wc gegaan, had de ketting afgedaan en in mijn jaszak gestopt. Ik weet niet hoe gedachten energetisch werken en of telepathie bestaat, maar het voelde een beetje als een wonder. Alsof Antoinette er zelf voor had gezorgd. De uitvaart en de begrafenis waren intens verdrietig, maar ingetogen mooi. De rouwauto met haar kist reed voor terwijl alle gasten een erehaag vormden. Nooit meer zouden we samen met de auto naar onze repetities in Schiedam rijden. Ik dacht aan al die maandagavonden dat ze me thuis ophaalde. De tranen prikten achter mijn ogen en het verdriet werd als een ruis in mijn hoofd, verdoofde mijn gehoor, alsof de tranen allemaal tegelijk een andere uitweg vonden. 

Ritueel

In sommige culturen is de dood een overgang naar een andere dimensie. Ik was in die tijd geïnteresseerd geraakt in de Inca cultuur en het sjamanisme. Een paar jaar eerder, toen ik mijn tuinhuisje begon te verhuren voor spirituele workshops, had ik foto’s gemaakt van vier sjamanen uit Peru, waarvan één met een niet al te best gebit, een foto waar Antoinette destijds de grootste lol om had. Na de begrafenis had ik mijn Indianenvriendin Linda uitgenodigd voor een sjamanistisch ritueel. Ik wilde een despacho voor Antoinette maken en iets speciaals doen voor haar ziel, of spirit zoals de sjamanen zeggen. Linda en ik zaten in mijn speciale ruimte, het tuinhuis en begonnen met de rozenblaadjes die in een cirkel werden gelegd. De bloemblaadjes symboliseerden allemaal mensen die haar dierbaar waren. We voegden nog een aantal ingrediënten toe, bliezen zegeningen in de blaadjes en met liefdevolle intenties werd het pakketje ingepakt. Het was een prachtige nacht, helder met volle maan. We gingen naar buiten, ik had het licht uitgedaan en we stonden nog wat in de tuin na te praten toen ineens het licht aanging in het huisje. Wát is dit? Ik schrok direct, maar Linda vond het heel grappig want ze moest lachen. ‘Vind je het gek? We zijn met energie aan het werk!’ Ik vond het wel spannend, want er was echt geen verklaring voor dat het licht zomaar was aangegaan. Misschien dat de despacho buiten moest liggen? Aldus geschiedde. De volgende dag zou ik het pakketje ergens gaan begraven in de natuur met een mooi ritueel. Schepje mee om een kuil te graven, muziekbox, paar edelstenen en Florawater uit Mexico. Ik liep naar het nabijgelegen parkje, met het pakketje in mijn hand. Daar ging Antoinette vroeger weleens met de honden lopen en die plek aan het water leek me gewoon perfect. Toen ik een kuil had gegraven zette ik muziek op, haar muziek van mijn afspeellijst ‘Antoinette’. Het was Sting met ik weet niet precies meer welk nummer, maar toen begon het. De wind. Het waaien. Steeds harder, ik voelde me de alchemist, wat gebeurde er? Het duurde een paar minuten en terwijl ik de despacho in de aarde legde, was ik in een trance, verbonden met mijn lieve vriendin die er niet meer was. Althans niet in fysieke vorm. Waar haar ziel of bewustzijn ook mag zijn, een paar weken later zat ik in de auto aan Antoinette te denken en er kwam een liedje in mijn hoofd. Ik mompelde een regel, I’m feeling wings though I’ve never flown, uit het nummer dat zij altijd zong in de band en hoorde haar stem in mijn hoofd. Nog geen minuut later start op de radio precies dat nummer van Joss Stone Right to be wrong. Toeval? 

Toeval?

Jaren later, ik was al verhuisd naar Twente, was ik weer in dat parkje waar de despacho lag. Ik had afgesproken met iemand om over de Vision Quest te praten, omdat ik die zou gaan doen in Frankrijk. De uitdagingen van het drie dagen vasten, alleen. Hij vertelde ronduit over zijn ervaringen en toen we terugliepen, kwamen we langs de plek waar ik destijds de despacho had begraven. Ik dacht direct aan Antoinette en deelde mijn verhaal. Nog geen vijf minuten later komen we een bekende tegen, drie keer raden wie het was… het was de man van Antoinette! Hij reed op een scooter, was in gedachten, maar zijn gezicht lichtte op toen hij me zag. Ik lachte terug en we omhelsden elkaar. En terwijl we praatten over koetjes en kalfjes dacht ik alleen maar: ‘Hoe is het mogelijk, dat ik juist hém hier tegenkom!’ 

Onlangs heb ik haar Human Design gemaakt en ze bleek een Projector met het 6/2 profiel. Energetisch gezien maakte haar blauwdruk voor mij veel duidelijk. Ik realiseer me wat een bijzondere vriendin Antoinette was, want ook nu weer tijdens het schrijven, voelde ze af en toe heel dichtbij. In mijn herinneringen leeft ze voort en vanuit die intentie heb ik geprobeerd woorden te geven aan de diepe verbondenheid die er tussen ons bestond en ook na het leven nog bestaat. Het mysterie van leven en dood is onbekend terrein en nauwelijks met ons bewustzijn te bevatten, maar heeft me altijd gefascineerd. 

- Barbara le Noble | Grote mensen doen alsof (2022)